KMICIŃSKI Filip

Ur. 21 października 1895 r. we Lwowie, zm. 6 stycznia 1976 r. w Warszawie

Kluby: Lechia Lwów (1903-1910), Czarni Lwów (1910-1928)

Czarni Lwów z 1921 roku. Filip Kmiciński stoi pierwszy z prawej

Kariera reprezentacyjna:

Filip Kmiciński o wdzięcznym pseudonimie "Kufer” był żelazną podporą defensywy Czarnych Lwów, a mimo to nigdy nie był brany pod uwagę przy powołaniach do reprezentacji Polski. Wystąpił w niej tylko raz latem 1925 r. – i to przez przypadek. Pierwotnie powołano do kadry Polski na tournée po krajach nadbałtyckich następujących obrońców: Ludwik Gintel (Cracovia), Kazimierz Kaczor (Wisła Kraków) i Jerzy Bułanow II (Polonia Warszawa). Jednak tuż przed wyjazdem nastąpiły zmiany w drużynie. Z różnych przyczyn z gry zrezygnowali: Wacław Kuchar, Mieczysław Batsch, Kazimierz Kaczor, Józef Adamek i Witold Gieras. Nowo wybrany Kapitan Związkowy Tadeusz Synowiec zdecydował się dokooptować do składu Filipa Kmicińskiego.

Kurjer Sportowy napisał, że podróż statkiem zawodnika Czarnych była mocno stresująca. – „Czwórka lwowska t.j. Görlitz, Hanke, Słonecki i Kmiciński stoją smętni na tylnym pokładzie, wpatrzeni w wodę i przygotowani na kolejkę 10-tą. Za statkiem lecą akurat 4 mewy oczekujące na jałmużnę lwowiaków. Ci nie skąpili, co kto jeszcze miał oddawał”.

30 sierpnia Kmiciński zadebiutował w reprezentacji Polski na lewej obronie grając u boku doświadczonego Ludwika Gintla. Kurjer Sportowy napisał: - „Debiutu Kmicińskiego nie można nazwać udanym, brak mu w ogóle dalekiego i czystego wykopu”. To właśnie zawodnik Czarnych w 37 minucie meczu przyczynił się do utraty gola. – „Wolny dla Finlandii, piłkę otrzymuje Klein, po jego centrze zamieszanie, Gintel podaje Kmicińskiemu słabo, odbicie tegoż chwyta Linna i z odległości 30 metrów oddaje piłkę, wpadającą z impetem pod samą poprzeczkę i Finlandia prowadzi”.  

W spotkaniu przeciwko Estonii Tadeusz Synowiec wystawił na lewą obronę już Mieczysława Czajkowskiego z Polonii Warszawa. Kmiciński wystąpił jeszcze w spotkaniu z reprezentacją Tallina. A oprócz występów z orłem na piersi zawodnik regularnie występował w reprezentacji Lwowa.

Kariera klubowa:

Kmiciński był wychowankiem lwowskiej Lechii, następnie przeniósł się do Czarnych Lwów, których barw bronił nieprzerwanie od 1910 roku (w 1913 r. znalazł się w pierwszej drużynie) aż do końca swojej piłkarskiej kariery w 1928 r. grając ponad 200 meczów. Wspólnie z Stanisławem Hawlingiem stworzył u… -„Czarnych bardzo pracowitą i zapobiegliwą obronę… Brak mu jednak zupełnie silnego oswobadzającego wykopu” – pisał Sport. „Kufer”, pomimo że wyróżniał się na tle innych piłkarzy swoją nadwagą, to uchodził za pracowitego piłkarza, tryskał energią oraz dużo biegał. Jego ofiarność i pełne poświęcenie uczyniły go kapitanem drużyny. – „Tem czem Wacek Kuchar dla Pogoni, jest Kmiciński dla Czarnych: ostoją i siłą moralną – bezcenną zwłaszcza w momentach przełomowych i ciężkich” – czytamy w PS.

W A-klasie lwowskiego OZPN Czarni w latach 1920-1926 zawsze plasowali się na 2. miejscu za Pogonią, co nie pozwoliło drużynie wziąć udziału w meczach finałowych mistrzostw Polski. Dopiero powstanie ekstraklasy w 1927 r. stworzyło możliwość Kmicińskiemu gry z najlepszymi drużynami w Polsce. Mając już 33 lata zagrał w 20 meczach ekstraklasy w barwach „Powidlaków". Bronił też barw reprezentacji Lwowa w Pucharze Żeleńskiego w latach 1921-1925. – „Kmiciński należy dzisiaj nie tylko do najstarszych graczy „Czarnych”, ale i zarazem do typu dżentelmenów – piłkarzy, których spotyka się na boiskach niestety coraz rzadziej” – pisał Przegląd Sportowy.

Kariera sędziowska:

Kmiciński był sędzią ligowym do 1948 r. W międzyczasie otrzymał nominację sędziowską od FIFA, dzięki której mógł gwizdać w meczach międzynarodowych. W 1967 r. został honorowym członkiem PZPN. Oprócz piłki nożnej uprawiał z sukcesami lekką atletykę. Na mistrzostwach Polski w 1921 r. zdobył brązowy medal w biegu na 200 metrów, przegrał m.in. z Wackiem Kucharem.

Opracowanie: PG, MG