LOTH Stefan

Ur. 28 maja 1896 r. w Grodźcu – zm. 16 listopada 1936 r. opodal Gdyni

Kluby: Varsovia (1909), Polonia Warszawa (1911-1914), Korona Warszawa (1913 i 1918), Polonia Warszawa (1918-1929)

Stefan Loth to jeden z najwybitniejszych piłkarzy Polonii Warszawa w okresie międzywojennym. Na zdjęciu z 1926 roku widzimy jego i Henryka Reymana, który wręcza mu bukiet kwiatków z okazji rozegrania 200 meczów dla Polonii. Loth był również reprezentantem Polski, zagrał jeden oficjalny mecz w 1926 r., a potem pracował jako trener reprezentacji. Świetną karierę zrobił również w wojsku, zginął w wieku 40 lat w wypadku lotnicznym. Fot. NAC. Kolor: Rafał Jach

Kariera reprezentacyjna:

Stefan Loth został powołany na pierwszy mecz z Węgrami 0-1 w 1921 roku. Wspólnie z kolegami pojechał do Budapesztu, był jednym z kandydatów do gry w pierwszym składzie (świadczyły o tym występy przeciwko reprezentacji Bielska i Lwowa), ale cały mecz przesiedział na ławce rezerwowych. Mijały kolejne lata, a brat Jana Lotha nie był już w kręgu zainteresowań kolejnych selekcjonerów reprezentacji Polski. W 1926 roku los się w końcu do niego uśmiechnął. Selekcjoner Tadeusz Synowiec w meczu z Estonią postanowił dać szansę dublerom, w tym Stefanowi. Dla ówczesnego kapitana Wojska Polskiego był to jedyny oficjalny występ z orłem na piersi. – „Loth na środku pomocy wykazał dużą rutynę meczową, lecz odbierając nieźle piłki, nie umiał ich prawie nigdy podać gdzie należy” – napisał Przegląd Sportowy. Kończąc wątek reprezentacyjny należy dodać, że Stefan Loth grając na pozycji prawego łącznika bardzo często reprezentował kadrę Warszawy.

Stefan Loth zrobił błyskotliwą karierę w wojsku w stopniu podpułkownika dyplomowanego piechoty Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej za co został odznaczony wieloma medalami i orderami

Kariera klubowa:

W wieku 13 lat rozegrał swoje pierwsze mecze w barwach Varsovii. W latach 1911-1914 występował w Polonii Warszawa – wówczas najlepszym klubie ze stolicy. W 1913 brał udział w swoim pierwszym międzynarodowym spotkaniu ze Spartą Praga. Następnie występował w Koronie Warszawie, a od jesieni 1920 wspólnie ze swoim bratem Janem stanowił podporę w „czarnych koszulach”. Dzięki świetnej postawie braci Loth Polonia sięgnęła po dwa wicemistrzostwa Polski w 1921 i 1926 roku.

Nasz bohater był uzdolnionym i uniwersalnym sportowcem, bo oprócz piłki nożnej uprawiał z dużym powodzeniem tenis, sięgając dwukrotnie po tytuł wojskowego mistrza Polski w grze pojedynczej oraz wywalczył czterokrotnie mistrzostwo kraju w grze podwójnej wspólnie z Aleksandrem Olchowiczem. – „Loth lubiany był i ceniony przez wszystkich, którzy się z nim stykali. Uważany był za typ prawdziwego sportowca-amatora, typ niestety coraz bardziej w Polsce rzadszy. Na Boisku, czy na korcie bardzo ambitny i umiejący dać z siebie wszystko dla barw klubowych czy państwowych” – pisał tygodnik Raz Dwa Trzy.

Kariera trenerska:

Wkrótce po zakończeniu piłkarskiej kariery poświęcił się pracy trenerskiej. W 1929 roku został wybrany Kapitanem Związkowym reprezentacji Polski zastępując na tym stanowisku Tadeusza Kuchara. Poprowadził Polskę w sześciu oficjalnych meczach, w których zanotował cztery zwycięstwa i dwie porażki. W 1931 opuścił reprezentację, a jego miejsce zajął Józef Kałuża.

Loth nie wycofał się z życia piłkarskiego, wciąż pozostawał stałym współpracownikiem Synowca, a nawet prowadził kadrę w dwóch meczach z Łotwą w 1932 i 1934, gdyż w tym samym dniu pierwsza reprezentacja grała mecze z Rumunią. W kolejnych latach piastował funkcję wiceprezesa PZPN a tuż przed katastrofą był wiceprezesem Polonii Warszawa.

Kariera wojskowa:

Syn księdza pastora Augusta Lotha (był on jednocześnie prezesem Polonii!) posiadał talent nie tylko do gry w piłkę nożną, ale był także uzdolnionym żołnierzem. Wykształcił się na podpułkownika dyplomowanego piechoty Wojska Polskiego. Wcześniej w randze porucznika wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Podczas wojny przebywał w Rosji, gdzie w 1917 roku wstąpił do korpusu wschodniego Józefa Dowbora-Muśnickiego. Do kraju wrócił latem 1918 roku, wtedy wstąpił w szeregi armii polskiej. W listopadzie 1918 stanął na czele kompanii karabinów maszynowych 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. W randze porucznika przebył kampanię ukraińską, bronił Lwowa, a następnie w 1919 walczył na froncie północnym przeciwko bolszewikom uczestnicząc w bitwach pod Połockiem i Dyneburgiem. Latem 1920 wziął udział w słynnej bitwie warszawskiej, a jesienią 1920 walczył na froncie południowym. Dwukrotnie został ranny w nogę. Już jako oficer dyplomowany otrzymał przydział na stanowisko szefa sztabu w 28 Dywizji Piechoty. W 1934 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii generała dywizji Gustawa Orlicz-Dreszera. Jego błyskotliwa kariera została przerwana przez tragiczny wypadek lotniczy samolotu RWD-9 w Zatoce Gdańskiej, gdzie zginął z Gustawem Orliczem-Dreszerem i kapitanem pilotem Aleksandrem Łagiewskim. Za bohaterskie czyny otrzymał liczne medale i ordery, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Walecznych, Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari czy Medal Niepodległości.