KRYGIER Włodzimierz

Ur. 29 stycznia 1900 r. w Jekaterynosławiu (ZSRR, dziś Dniepropietrowsk na Ukrainie), zm. 17 września 1975 R. w Londynie (Anglia)

Kluby: Sitius Jekaterynosław (1916, ZSRR), Stadion Jekaterynosław (1917, ZSRR), AZS Warszawa (1920-1923), Polonia Warszawa (1923 – 1929)

Włodzimierz Krygier był również znakomitym reprezentantem Polski w hokeju na lodzie. Można by rzec, że zrobił zdecydowanie lepszą karierę niż w piłce nożnej. Fot. NAC/Kolor/R. Jach

Mecz Polska - Szwecja 2-1 w 1928 roku. Włodzimierz Krygier (rezerwowy) stoi piąty od lewej.

Kariera reprezentacyjna:

W październiku 1928 r. Polska reprezentacja udała się na zaproszenie Czechosłowackiego Związku Piłki Nożnej do Pragi, aby tam wziąć udział w Turnieju Słowiańskim z okazji dziesięciolecia Czechosłowacji. W tym turnieju zagrały cztery drużyny, bo oprócz nas i gospodarzy (wystawiającej dwie drużyny – zawodową i amatorską) wystąpiła reprezentacja Jugosławii. W gronie kadrowiczów powołanych przez Tadeusza Kuchara znalazł się świetny lewoskrzydłowy Polonii Warszawa Włodzimierz Krygier.

W dniu 27 października Polska spotkała się na stadionie Sparty Praga z zawodową reprezentacją Czechosłowacji, a na murawę w pierwszym składzie wybiegł Krygier. – „Rozpoczyna Polska grając pod wiatr. Już po chwili Władysław Karasiak wyjaśnia niebezpieczną sytuację. Piłkę otrzymuje Włodzimierz Krygier, który przedostaje się dobrze naprzód, lecz zamiast centrować do środka, strzela w aut... Nasz atak znów przychodzi do głosu, Stanisław Deutschman podaje Wacławowi Kucharowi, ten przerzuca Henrykowi Reymanowi, piłkę otrzymuje Włodzimierz Krygier i strzela w aut” – relacjonował PS.

Po niewykorzystanych sytuacjach do głosu doszli Czesi i to oni objęli prowadzenie po przepięknej akcji przeprowadzonej przez Bejbla, który minąwszy kilku naszych graczy podał do Puca a ten wykańczając akcję kolegi mocnym strzałem zdobywa pierwszą bramkę. Po utracie gola nastąpiła chwila zawahania i konsternacji w naszej reprezentacji, co wykorzystali ponownie gospodarze zdobywając kolejną bramkę. – „Wreszcie w 38 min. Polacy biją pierwszy róg. Włodzimierz Krygier ładnie centruje a Henryk Reyman przenosi główką tuż nad poprzeczką” - pisał Stadjon.

W drugiej połowie straciliśmy trzeciego gola, ale to nie podłamało naszych piłkarzy. Henryk Reyman strzelił dwie honorowe bramki.

Debiut Włodzimierza Krygiera w reprezentacji Polski był udany i można się tylko dziwić, że nie dostał więcej powołania do naszej kadry, kończąc w niej udział tylko na tym jednym meczu. W prasie czechosłowackiej Národní listy pojawiło się bardzo krótkie sprawozdanie ze spotkania, w którym znalazła się bardzo ważna informacja na temat naszego bohatera: „U Polákú na levém křidle hockeyový internacionál Krygier”.

Kariera klubowa:

Włodzimierz Krygier po przyjeździe do Polski zaczął grać w klubie AZS Warszawa, z którym w 1921 r. walnie przyczynił się do awansu do klasy A okręgu warszawskiego. – „Z Akademików największe brawa zbierał lewoskrzydłowy Włodzimierz Krygier, gracz z temperamentem i rutyną, którego dośrodkowe strzały prawie zawsze kończyły się zdobyciem bramki” - pisała Polska Zbrojna.

Potrafił wspaniale grać na swoim lewym skrzydle rozdwajając piłki, których wykończeniem w postaci goli zajmowali się Tupalski z Malinowskim, ale zdarzało mu się też swoją postawą na boisku bulwersować przeciwników, co wydatnie przytoczył sprawozdawca Kurjera Porannego – „Napiętnowania godnym jest fakt lekceważenia gry przez Włodzimierza Krygiera, który czasami kład się na boku i zajadał pomarańcze”. Natomiast w meczu barażowym o utrzymanie w klasie A z Makabi Warszawa w sezonie 1923 doszło do skandalu sportowego z jego udziałem, mianowicie w 80 min… -...Przez faul gracza Makabi pada Włodzimierz Krygier na ziemię, lecz ten ulubieniec publiczności z Czerniakowa postanawia w chuligański sposób dopomóc sędziemu. Leżąc jeszcze na ziemi zaczyna swój pokaz boksu i gdy podnosi się dalej używa pięści”- czytamy w Naszym Kurjerze. W tym meczu doszło do bójki pomiędzy zawodnikami obu drużyn oraz ordynarnych wyzwisk płynących pod adresem sędziego Pana Walczaka, który po całej sytuacji odgwizdał koniec meczu. Za ten niecny proceder Włodzimierz Krygier został przez Wydział Gier i Dyscypliny WOZPN zdyskwalifikowany na okres 12 miesięcy, a oprócz niego ukarano jeszcze 2 zawodników AZS oraz 5 graczy Makabi.

Drużyna Polonii Warszawa z 1924 roku. Włodzimierz Krygier stoi pierwszy z lewej. Fot. NAC

Pod koniec roku przeniósł się do Polonii Warszawa, gdzie po odbyciu długiej karencji, grał już w jej barwach do końca swojej kariery, czyli 1928 r. W latach 1924 i 1926 zdobył z klubem mistrzostwo klasy A, aczkolwiek mistrzostwo Warszawy w 1926 r. wisiało na włosku, ponieważ przy takiej samej liczbie punktów zarządzono dodatkowy mecz, w którym Polonia zmierzyła się z Warszawianką. Rozgrany na stadionie Agrykoli był pięknym widowiskiem dla licznie zebranej publiczności, obfitującym w szereg pięknych sytuacji, zwrotów akcji (Polonia prowadziła już 3-1) i walki. Wynik końcowy brzmiał 5-5, co nie często zdarzało się na boiskach Warszawy. Do wyłonienia mistrza była potrzebna jeszcze dodatkowa dogrywka. – „Polonia atakuje skrzydłami raz po raz zagrażając bramce Warszawianki. Włodzimierz Krygier i Mieczysław Zimowski doskonale centrują, wytwarzając niebezpieczne sytuacji, ratowane przez doskonałego Stefana Domańskiego” – pisał Nasz Przegląd. Dogrywka zakończyła się zwycięstwem Polonii 1-0. Ten wymęczony trumf w stolicy pozwolił Włodzimierzowi Krygierowi i jego drużynie awansować do rozgrywek o mistrzostwo Polski, tam grał we wszystkich meczach „Czarnych Koszul” w grupie północnej przyczyniając się do awansu do grupy finałowej. Polonia spotkała się tam z Pogonią Lwów i Wartą Poznań. Włodzimierz Krygier w tej fazie rozgrywek grał tytko w ostatnim meczu wyjazdowym z Pogonią, który był dokończeniem pierwszego przerwanego meczu i mimo przegranej świętował w sezonie 1926 wicemistrzostwo Polski.

W 1927 r. był już bardzo doświadczonym graczem Polonii Warszawa. Przegląd Sportowy pięknie opisał jego walory piłkarskie: -  „Gracz ten to istna kopalnia najbardziej romantycznych możliwości piłkarskich. Nieprawdopodobnie szybki zwłaszcza w starcie, zwrotny, ambitny, od pewnego czasu wyzbył się on swej kardynalnej wady – bezmyślności i zdobył ostrogi piłkarza w pełnym słowa tego znaczeniu. Nieco więcej techniki piłki, pewna jeszcze doza opanowania myślowego gry, no i dobry łącznik obok oto czego może życzyć Polonia Krygierowi”. W premierowym sezonie ligowym 1927 Krygier rozegrał ze swoim zespołem bodajże najlepsze spotkanie, dokładając swoje dwa gole do zwycięstwa nad Hasmoną Lwów aż 9-2. – „Drużyna gospodarzy brylowała dawno niewidzianym u niej stylem, na co składał się ciąg na bramkę, celowa i kombinacyjna gra ataku, w którym najlepszy był Aleksander Tupalski, a najszczęśliwszym Marian Emchowicz, jak zwykle najszaleńszym był Włodzimierz Krygier”.

Grając w lidze z Polonią nie osiągnął wielkich sukcesów zajmując z nią miejsca w środku tabeli – dwukrotnie 7 (1928, 1929) i raz 8 miejsce (1927), ale zawsze był podporą i siłą napędową drugiej linii „Czarnych Koszul”. Reprezentował też barwy stolicy w spotkaniach z drużynami innych polskich miast jaki i zagranicznych klubów takich jak Hakoah Wiedeń.

Kariera hokejowa:

W czasie II Wojny Światowej będąc w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie był w latach 1945-1946 oficerem łącznikowym w obozie koło Koblencji, gdzie założył zespół piłkarski o nazwie Polonia.

Włodzimierz Krygier oprócz piłki nożnej uprawiał także hokej na lodzie będąc wybitnym zawodnikiem klubu AZS Warszawa, z którym zdobył dwa razy mistrzostwo Polski (1929, 1930). Reprezentował także nasze barwy narodowe w 35 meczach zdobywając 4 bramki, był też dwukrotnym srebrnym medalistą mistrzostw Europy (1929, 1931) oraz dwukrotnym uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich w St. Moritz (1928) i Lake Placid (1932).