KOWALSKI Tadeusz

Ur. 31 maja 1894 r. we Lwowie – zm. kwiecień 1940 w Charkowie (ZSRR)

Kluby: Czarni Lwów (1910-1928), Legia Warszawa (1917), Pogoń Lwów (1918-1919)

Tadeusz Kowalski uprawiał również łyżwiarstwo figurowe. Wspólnie z Zofią Bilorówną wywalczyli wiele medali, spośród których najcenniejszy to brązowy krążek z mistrzostw Europy 1934. Fot. NAC. Kolor. Rafał Jach 

Kariera reprezentacyjna:

Tadeusz Kowalski wyśmienity lewy obrońca Czarnych Lwów brał udział we wszystkich trzech meczach, które miały za zadanie wyłonienie najlepszych zawodników, których angielski trener George Burford miał zabrać na Olimpiadę do Belgii w 1920 roku. Pierwszy sprawdzian został rozegrany we Lwowie z reprezentacją tego miasta, gdzie Tadeusz wystąpił w barwach Teamu Olimpijskiego w obronie u boku swojego klubowego partnera Stanisława Hawlinga. Wspólnie tworzyli bardzo zgrany duet, który dzielnie odpierał intensywne ataki lwowian. – „Momentalnie przechodzi piłka pod bramkę Olimpijczyków, lecz atak Białych daje sobie zabrać piłkę przez czujnych obrońców Kowalskiego i Hawlinga” – napisała Gazeta Lwowska. Drugi mecz to rewanż z reprezentacją Lwowa, który wypadł nad wyraz okazale dla Teamu Olimpijskiego, którego obrona spisała się bardzo dobrze, a drużyna Kowalskiego wygrała aż 12-1. Ostatnie spotkanie treningowe odbyło się w Krakowie gdzie Team A grał z Teamem B, w którym to Tadeusz zagrał wspólnie z Stefanem Frycem w formacji obronnej, ale jego zespół tym razem poniósł porażkę 3-5. Niestety wojna polsko-bolszewicka pokrzyżowała plany związane z udziałem reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii, w których nasz bohater po rozegraniu dobrych meczy kontrolnych mógł wystąpić.

Kariera klubowa:

Cała kariera „Emira” przebiegała w barwach Czarnych Lwów z dwoma epizodami gry w klubach WKS Warszawa (późniejszej Legii) oraz Pogoni Lwów. Grając bardzo dobrze w barwach „Powidlaków” już w 1912 r. dostał powołanie do reprezentacji Lwowa na mecz w Pucharze Żeleńskiego z reprezentacją Krakowa. W roku 1914 Tadeusz uczestniczył w rozgrywkach o mistrzostwo Galicji. W spotkaniu z Pogonią Lwów wygranym 3-1 grał w ataku swojej drużyny zdobywając jedną z bramek. Z powodu działań wojennych rozgrywki te nie zostały ukończone.

W drużynie „Powidlaków” Kowalski nie osiągnął wielkich sukcesów, jego drużyna wtedy była za słaba aby pokonać odwiecznego rywala jaką była Pogoń, która to właśnie święciła trumfy w lwowskiej klasie A, a następnie w finałach mistrzostwach Polski. Tadeusz w klubie grał w dwóch formacjach, na obronie tworząc szczególnie z Stanisławem Hawlingiem żelazną zaporę przed bramką Czarnych i w ataku gdzie na lewej stronie poczynał sobie nad wyraz dobrze będąc strzelcem wielu pięknych bramek.

Tygodnik Sportowy w ten oto sposób opisał zamianę pozycji na boisku naszego bohatera: – „Tadek jest podziwiania godny. Mimo swej tuszy, jeszcze najruchliwszy. Szkoda, że niedorzeczny pomysł niefachowca, przeniósł go jeszcze przed wojną z jego wrodzonej pozycji lewego backa, gdzie swego czasu jako młody uczeń gimnazjalny podziw budził niesłychany do ataku, gdzie obecnie mimo swego klubowego patriotyzmu właściwie już się nie nadaje, gdyż jest za ciężki. Restytucja na starą pozycję byłaby wskazaną”.

Tadeusz Kowalski był wybitnym i wszechstronnym sportowcem, oprócz piłki nożnej uprawiał łyżwiarstwo figurowe, w której to dyscyplinie odnosił wielkie sukcesy nie tylko na arenie krajowej, ale także międzynarodowej. Wspólnie z siostrą wybitnego klubowego kolegi Henryka Bilora, Zofią Bilorówną tworzyli na lodowisku wspaniałą parę, zdobywając dziewięciokrotnie tytuł mistrzów Polski w konkurencji par sportowych (1927 – 1935). W 1933 r. wspólnie wygrali mistrzostwa słowiańskie, a w roku następnym na mistrzostwach Europy wywalczyli brązowe medale będąc pierwszymi polskimi medalistami, natomiast  na mistrzostwach Świata byli tuż za podium zajmując 4 miejsce. Tadeusz Kowalski zrobił też wspaniałą karierę wojskową osiągając stopień kapitana artylerii Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie z bolszewikami jak również w kampanii wrześniowej 1939. Wiosną 1940 r. został zamordowany przez NKWD w Charkowie.