Pierwszy w historii mecz reprezentacja Polski rozegrała 2 maja 1920 roku we Lwowie, gdzie przeciwnikiem biało-czerwonych była drużyna Reprezentacji Lwowa. Zresztą biało-czerwoni również składali się wyłącznie z lwowskich piłkarzy! Był to jednak jeden z etapów przygotowań do olimpiady, gdzie udział brali wyłącznie lwowscy zawodnicy pod okiem angielskiego trenera Georga Burforda. Pierwszy mecz biało-czerwoni wygrali 6-2. Zagadką pozostaje, kto strzelił ostatniego gola. Najbardziej rzetelna Gazeta Lwowska wspomina, że był nim widniejący na zdjęciu Józef Garbień, który dobił strzał Mieczysława Batscha, ale niektóre źródła przepisują trafienie bezpośrednio zawodnikowi Wisły Kraków. Fot. NAC/Kolor. R. Jach
Fot. Gazeta Lwowska, Gazeta Poranna, Wiek Nowy. Skany opracował: Piotr Gros
Początek dziejów polskiej reprezentacji piłkarskiej przypada na 1919 r. Wówczas doszło do założenia Polskiego Związku Piłki Nożnej, w skład którego wchodziło pięć związków okręgowych; krakowski, lwowski, warszawski, poznański i łódzki. Największą rolę odgrywały oczywiście Kraków i Lwów, które należały do największych potęg piłkarskich w kraju. Obradom przewodniczył dr Edward Cetnarowski, który został wybrany pierwszym prezesem PZPN. Wiceprezesami zostali: dr Jan Weyssenhoff i kpt Józef Szkolnikowski. Na zjeździe uchwalono również, że w 1920 r. zostaną rozegrane pierwsze mistrzostwa Polski. Nowo wybrany zarząd miał także inne zadanie, musiał uczynić wszystko, aby Polskę przyjęto do Federation Internationale de Football Association, bo tylko byciem członkiem FIFA dawało możliwość rozgrywania meczów międzypaństwowych.
Pierwszym poważnym sprawdzianem dla polskiej drużyny narodowej miały być letnie Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii rozgrywane w lipcu 1920 r. PZPN i Polski Komitet Olimpijski nawet uczyniły stosowny krok w tej sprawie, bo utworzono drużynę olimpijską składającą się z najlepszych zawodników z Krakowa i Lwowa. W pierwszych dwóch meczach grali jednak wyłącznie piłkarze ze Lwowa, dopiero w Krakowie dołączyli zawodnicy Wisły i Cracovii. Team Polski rozegrał tylko trzy spotkania, gdy wojna polsko-bolszewicka wkroczyła na polskie ziemie.
PZPN poczynił starania aby ściągnąć trenera zza granicy. Wybór padł na 45-letniego Anglika George Burforda, który w późniejszym czasie trenował Polonię Warszawa i reprezentację Stanów Zjednoczonych.
Pierwszy, historyczny mecz reprezentacji Polski został rozegrany 2 maja 1920 r. na boisku Towarzystwa Zabaw Ruchowych we Lwowie i przyciągnął tłumy kibiców. – „Nic dziwnego: cudna pogoda i cel piękny, mianowicie czysty zysk przeznaczony na akcję plebiscytową. Zawody te przyniosły bardzo miłą rozrywkę laikom, widzieliśmy brawurowo silne kopanie piłki, dość wysokie „świeczki”, rzucanie się po kilku graczy z obu stron za Bogu ducha winną piłką lub co gorsza wzajemnie na siebie (zwłaszcza przy bramkach) – jednym słowem było wszystko, co tylko dusza lwowskiego sportowca wymarzyć mogła” – relacjonowała Gazeta Lwowska.
Olimpijczycy wystąpili w czarnych kostiumach, natomiast rywale ubrani byli w całości na biało. Team Polski nie dał najmniejszych szans swoim kolegom ze Lwowa. Liderem drużyny – jak zwykle – był środkowy napastnik Wacław Kuchar, a dzielnie mu sekundowali na skrzydłach Józef Garbień i Mieczysław Batsch – także z lwowskiej Pogoni. Świetnie zawody rozegrał również środkowy pomocnik Henryk Bilor.
Pierwsza połowa przyniosła tylko jedną bramkę po strzale Edwarda Gulicza z rzutu karnego. Dopiero po przerwie piłkarze dali popis gry oraz ku uciesze kibiców strzelili aż siedem goli. Nazajutrz obie drużyny rozegrały rewanż.
Dokumentacja meczowa
Mecz nieoficjalny
2 maja 1920, Lwów (stadion Towarzystwa Zabaw Ruchowych), mecz towarzyski
Reprezentacja Lwowa – Polska 2-6 (0-1)
0-1 – Edward Gulicz (42 karny), 0-2 – Mieczysław Batsch (63), 0-3 – Wacław Kuchar (64), 1-3 – Herman Birnbach (68), 1-4 – Wacław Kuchar (69), 1-5 – Józef Garbień (74), 2-5 – Fruchter (81), 2-6 – Józef Garbień (87)
Sędziował: Hibl (Lwów)
Widzów:
Reprezentacja Lwowa: Adam Winnicki (Czarni Lwów) – Stanisław Piotrowski (Pogoń Lwów), Tadeusz Ignarowicz (Pogoń Lwów) – Jerzy Scott (kapitan, Czarni Lwów), Kazimierz Wójcicki (Pogoń Lwów), Kazimierz Hauler (Czarni Lwów) – Kazimierz Chrypiak (Pogoń Lwów), Herman Birnbach (Czarni Lwów), Filip Kmiciński (Czarni Lwów), Fruchter (Hasmonea Lwów), Filar (Czarni Lwów). Trener: George Burford (Anglia, 1875)
Polska: Leon Schwarz (Polonia Przemyśl) – Tadeusz Kowalski (1894, Czarni Lwów), Stanisław Hawling (Czarni Lwów) – Edward Gulicz (1897, Pogoń Lwów), Henryk Bilor (1889, Czarni Lwów), Romuald Kopeć (1895, Czarni Lwów) – Juliusz Miller (kapitan, 1895, Czarni Lwów), Józef Garbień (1896, Pogoń Lwów), Wacław Kuchar (1897, Pogoń Lwów), Mieczysław Batsch (1900, Pogoń Lwów), Józef Słonecki (1899, Pogoń Lwów). Trener: George Burford (Anglia, 1875, 1)
Uwaga! Reprezentacja Polski wystąpiła pod nazwą: „Team Olimpijski”. Kadra składała się jedynie z najlepszych zawodników lwowskich, którzy trenowali w Krakowie w ramach przygotowań do Olimpiady w Antwerpii. Reprezentację Lwowa, czyli: "Team Lwowski", stanowili pozostali piłkarze z klubów: Czarni Lwów, Hasmonea Lwów i Pogoń Lwów.
Uwaga! Niektóre źródła przypisują ostatniego gola Mieczysławowi Batschowi
MG