NIZIŃSKI Zbigniew

Ur. 1 kwietnia 1900 r. w Grabowie – zm. 1 maja 1975 w Szczecinie

Kluby: Chelsea Poznań (do 1918), Warta Poznań (1918-1927), Unia Poznań (1928), TKS Toruń (1928), Gedania Gdańsk (1928-1929), Warta (1929), Polonia Bydgoszcz (1929), Legia Poznań (1930-1931)

Reprezentacja Polski przed meczem z Rumunią rozegranym w 1922 roku. Stoją od lewej (w strojach sportowych): Władysław Prymka (ósmy z lewej, nad nim wystaje głowa cywila), Zbigniew Niziński, Marian Spojda, Jerzy Bułanow II, Ludwik Gintel, Stefan Fryc, x, Leon Sperling, Stanisław Cikowski, Wawrzyniec Staliński, Leopold Duźniak, Andrzej Przeworski. Opis zdjęcia: Leszek Śledziona

Kariera reprezentacyjna:

Zbigniew Niziński zadebiutował w reprezentacji tylko dlatego, że inne kluby odmówiły zwolnienia swoich piłkarzy na grę z orłem na piersi. Warta Poznań nie miała takich problemów i aż pięciu zawodników wydelegowała do Rumunii. W spotkaniu rozegranym w Czerniowcu Niziński wystąpił w ataku obok Władysława Prymki, Wawrzyńca Stalińskiego, Leopolda Duźniaka i Leona Sperlinga. Według relacji dziennikarzy, którzy na żywo oglądali mecz w Rumunii, występ prawoskrzydłowego zawodnika Warty był zadowalający, jedynie wysłannik Tygodnika Sportowego miał pewne zastrzeżenia. – „Niziński, robił co do niego należało. Za mało samodzielny jako skrzydłowy, ale dyscyplinowany, centrował tylko nieco za wysoko, nie mierząc do kogo, piłka ma iść. Cały atak, wobec tych mankamentów, nie funkcjonował należycie”.

Dla wychowanka Chelsea Poznań to był jedyny oficjalny występ z orłem na piersi, za to regularnie występował w reprezentacji Poznania. W maju 1923 r. wystąpił w sparingu kadry przeciwko Cracovii kombinowanej, ale z Jugosławią już nie zagrał.

Kariera klubowa:

Zbigniew Niziński rozpoczął karierę w klubie o interesującej nazwie Chelsea Poznań. Można powiedzieć, że była to „filia” Warty Poznań, bowiem najbardziej utalentowani zawodnicy trafiali pod opiekę „Zielonych”. W wieku 18 lat był już na tyle uzdolniony piłkarsko, że podpisał pierwszy kontrakt z Wartą. Tam razem z Marianem Einbacherem, Wawrzyńcem Stalińskim i Władysławem Prymką stworzył linię napadu, o której marzyła cała liga. Szybko przyszły pierwsze sukcesy. W 1922 r. i 1925 r. zdobył tytuł wicemistrza Polski, w 1921 r., 1923 r., 1926 r. i 1927 r. wywalczył brązowy medal. Co ciekawe, w 1923 r. bliski był podpisania umowy z Klubem Turystów Łódź, ale ostateczne pozostał w Poznaniu aż do 1927 r.

Po ukończeniu studiów występował krótko w Unii Poznań, TKS Toruń i Gedanii Gdańsk, by w 1929 r. wrócić do Poznania. Stracił miejsce w składzie, a w mistrzowskim sezonie Warty 1929 wystąpił tylko w jednym meczu z Garbarnią Kraków 2-3. Ponadto wielokrotnie wywalczył tytuł mistrza Wielkopolski.

W wieku 20 lat zrobił kurs sędziego, ale swoją przygodę z gwizdkiem ograniczył jedynie do gwizdania w okręgu poznańskim.